میدونم خیلی وقته ننوشتم کلا خیلی وقته هیچ جا هیچ چی ننوشتم . الانم چون دارم میترکم مینویسم .
روزی که صدا و سیما رو زدن با چشم گریون گفتیم پاشوما رو ببر یه وری . اون شب گفت نه و کجا بریم و از این مزخرفات فرداش گفتم من تحت هیچ شرایطی خونه رو ترک نمیکنم مخصوصا به خاطر پنبه(پنبه گربه منه در اصل دختر منه) دم غروب اومد جمع کنین بریم ال و بل به زور ساک بستیم و پنبه رو زدم زیر بغلم و زدیم بیرون اول اینکه مسیر هشت ساعته رو شونزده ساعته رفتیم پدر من و پنبه و ماشین دراومد بعدم جای هتل بردمون خونه آبجی جونش اونا هم از گربه میترسن. بچم دو روز تموم توی یه اتاق دو متری مثل انباری حبس بود نه به خاطر اونا به خاطر اینکه ترسیده بود .بعد دو روز گفت بریم خونه اون یکی خواهرم! انگار اومدیم پارتی گفتم نمیام به خاطر اینکه پنبه اذیت میشه یه کم اخم و تخم کرد و غرغر کرد و از این کولی بازی های مردای ترک (با تک تک سلولام ازش متنفرم) عصر یهو گفت پاشین بریم خونه گفتم خب صبح گفت نه الان جمع کردیم ما رو برداشت برد دهات خونه دوستش! انقدر تو جاده حالم بد بود پاهام سر شده بود بهش گفتم من از نظر تو هیچ وقت آدم نبودم و نیستم هیچ وقت بهم نه احترام گذاشتی نه به رسمیت شناختی منو ازت متنفرم . شده کلیه امو بفروشم یه آپارتمان میخرم و میرم از خونش میرم تو قبرستون زندگی میکنم ولی پیش این نه من به خاطر اخلاقای گه این از تمام مردهای دنیا متنفرم حالم ازش بهم میخوره دیشب وسط بیابون شیشه رو کشیدم پایین و رو به آسمون جیغ زدم خدایا با تکتک سلولام ازت متنفرم .
احساساتم شخصیتم و هویتم نادیده گرفته شده غرورم له شده شکسته و کوچیک شدم ادم چقدر بایدتحقیر بشه تا دل بکنه از این وضعیت تخماتیک جهنمی ؟ خسته شدم خیلی خسته ام تا قیامت نه باهاش حرف میزنم نه کاری دارم مریضی بیاد جنگ بشه صلح بشه هر اتفاقی بیفته دیگه برای زنده موندن تلاش نمیکنم کاش همین الان یه بمب بیفته تو سرم و تموم بشه همه چیز
