در جستجوی لبخند

امروز صبح برای صبحانه با پدرو پشت یه میز نشستم پدرو همکارمه یه مرد چاق با سر تاس که کف دستش همیشه عرق میکنه  و دیابت داره یعنی زندگیش به انسولین وابسته است از طرفی با وجود خلق پایینی که داره باید یه وقتها بهش یادآوری کنی که حتما انسولینش رو بزنه ... وقتهایی  واقعا بدخلق و عصبی میشه مخصوصا وقتی هنوز صبحانه نخورده و قند خونش پایینه. 

امروز از اون روزهاست که پدرو بداخلاقه حتی موهاشم شونه نکرده و قلم آبی انسولین رو انداخته ته میز یعنی قصد تزریق نداره...خیلی پیش اومده که با گفتن یه جمله ساده تزریقش رو انجام داده کافیه بهش بگی پدرو امروز تزریقت رو انجام دادی؟ 

 صبحانه امون رو تموم کردیم به رومیزی کهنه خیره میشم یه زمانی طوسی و نارنجی بوده اما الان چرک و زرده. شیشه شکر کنار دست پدرو چشمک میزنه معلومه تیموتی تازه پرش کرده و حسابی سنگینه...

چایم رو برمیدارم و چشمم به قلم ته میز میفته به صورت پدرو نگاه میکنم و با یه لحن آروم میگم تزریقت رو انجام دادی؟ 

عصبانی نگاهم میکنه و میگه به تو چه؟ دیگه تزریق نمیکنم میخوام بمیرم...

حدس میزدم امروز روز مزخرفی در پیش داریم .تصور اینکه هشت ساعت با یه قیافه بی حال و بداخلاق توی یه اتاق باشم حالمو بد میکنه خودمو کنترل میکنم و میگم اما بهتره تزریق کنی تو هنوز برای مردن جوونی.

پدرو نگاه عصبانی به من میندازه و داد میزنه گفتم به تو ربطی نداره.

صدامو میبرم بالا .میگم ولی به من ربط داره خودتو تو آینه دیدی؟ حتی صورتتم نشستی...

پدرو بلند شد و شیشه شکر رو بالای سرش برد.میخوام بمیرم...

گفتم برو بمیر ولی بداخلاقی نکن...

فقط یه چیز حس کردم درد شدید توی سرم .... پدرو شیشه شکر رو محکم کوبید توی سرم خرده های شیشه صورتم رو زخمی کرد و ذرات شکر ریخت توی دهنم... چه مرگه شیرینی....

قاتل شماره دوازده پدرو، علت قتل، میخواهم بمیرم.مقتول رابرت ! آلت قتاله! شکر... مرگ شیرین

Ep12

شانا! 

چشمهامو روی پله برقی بهم مالیدم درست میدیدم شانا بود...

انقدر ذوق زده شدم که بدون اینکه فکر کنم صداش کردم هی شانا...به طرفم برگشت و متعجب نگاهم کرد ،بله کشداری گفت و شروع کرد به گشتن توی صفحات حافظه اش ... گفتم من رابرتم.منو یادت میاد کلاس نهم همون سالی که شایلین از دنیا رفت...

چهره شانا روشن شد اوه آره رابرت... یادته که...

و من که انگار سطل آب یخ روی تنم ریخته باشن گفتم آره متاسفم. فراموش کرده بودم.

آره تو فراموش میکنی چون برات راحته اما من شایلین رو فراموش نمیکنم ما دوقلو بودیم.

من بازم متاسفم میدونم خیلی برات دردناک بوده.

چهره شانا از عصبانیت سیاه شد و تن صداش بالا رفت ...تو یادته به خواهر مریض احوال من چی گفتی؟ میدونی چقدر بعدش گریه کرد؟ میدونی بعد از اون بود که حالش بدتر شد؟ فکر کنم شش ماه بعد از دنیا رفت...

ولی من همش بچه بودم...

شانا تقریبا فریاد میزد و ما همچنان روی پله ها ایستاده بودیم. آره تو همش بچه بودی یه بچه بی ادب و با عصبانیت دستش رو کوبید روی سینه ام...

نمیدونم تا حالا از پله ها هل داده شدین یا نه؟ اولش تلاش میکنین تعادلتون رو حفظ کنین وقتی موفق نمیشین سقوط رو میپذیرین و همزمان پایین میایین و تو ذهنتون به ارتفاعی که روش هستین فکر میکنین... 

منم همین کار رو کردم توی بالاترین طبقه یه مجتمع تجاری بودم و حداقل سی تا پله متوسط زیر پام بود اما بدتر از اون این بود که روی پله فرود نیومدم شایا منو به پهلو هل داد و من از فاصله مارپیچ بین پله ها سقوط کردم.هشت طبقه تجاری! و خب من مردم! 

قاتل شماره سیزده شایا، علت قتل، خطای نوجوانی.مقتول رابرت ! آلت قتاله!راه پله شاید مرگ تصادفی... 

Ep13

از دبیرستان با سوفی دوست بودم یه دختر قد بلند با یه هیکل عالی ،هر چی نباشه مربی رقص باله است و به واسطه اینکه با آدم های زیادی در ارتباطه به شدت آدم راز داریه درسته هیچوقت با هم رابطه نزدیک و منحصر به فردی نداریم اما گه گاهی همدیگه رو توی کافی شاپ، سینما و پارک میبینیم .نمیدونم چرا وقتی میبینمش قلبم تندتر میزنه و بی اختیار شروع میکنم به حرف زدن انقدر پرحرف میشم که سوفی گاهی مجبور میشه ازم بخواد کمی سکوت کنم...

یه روز سوفی رو توی راه برگشت به خونه دیدم و ازش خواستم با هم بریم کافی شاپ تا چیزی بخوریم و اصلا به چهره سوفی که خسته بود دقت نکردم فقط حس کردم خیلی سرد دعوتم‌رو پذیرفت شروع کردم به وراجی همیشگی...

سوفی نظرت در مورد اخبار روز چیه؟ 

سرشو تکون داد و در حالی که سعی میکرد خسته به نظر نیاد گفت میدونم کدومش رو میگی من معمولا از اخبار دورم...

آهان راست میگی یادم نبود .سوفی میخوام یه چیزی بهت بگم.

بگو ویه قلپ از قهوه اش رو مزه کرد...

الیسون رو یادته؟ کلاس هفتم؟ 

خب ، توجهش کمی جلب شد ...سالهای زیادی از سال هفتم مدرسه گذشته بود...

پریروز توی خیابون دیدمش ... داشتم سعی میکردم موضوعی برای صحبت پیدا کنم که جذاب باشه اما انگار هر چی تلاش میکردم بیشتر چرند و پرند میگفتم و معلوم بود حوصله سوفی سر رفته...

گفتم ؛ سوفی وقتی هفتم بودم دوست داشتم با الیسون ازدواج کنم و بچه دار بشیم اما اون روز وقتی با سه تا بچه دیدمش نظرم عوض شد یه زن چاق...

سوفی گفت رابرت متاسفم من یه کمی خسته ام امروز نمیتونم در مورد الیسون صحبت کنم...

یهو گفتم سوفی اما میخوام در موردش گپ بزنیم

لیوان رو گداشت روی میز رابرت خیلی حرف میزنی ولی حرف مهمی نمیزنی ...اگه اجازه بدی میرم...

دستش رو گرفتم.گفت صدات داره آزارم میده...

گفتم قول میدم حرف نزنم فقط لطفا بشین...

دستشو کشید لطفا ولم کن.امروز نباید دعوتت رو قبول میکردم.

گفتم خواهش میکنم من احتیاج دارم باهات وقت بگذرونم .نمیدونم چرا انقدر مصر بودم؟

گفت رابرت ولم کن .دیگه داشت عصبانی میشد اما باز هم قادر به درک شرایط نبودم...

بی اختیار کیفش رو محکم کوبید توی صورتم...

با خودم فکر کردم چی تو کیفش بود هاونگ؟ یا آجر حمل میکرد با خودش؟ 

میدونید سالها بود گهگاهی سردردای شدید میومد سراغم انقدر که یه روز رفتم ام آر آی ...

دکتر بهم گفت توی مغزم یه گره آنوریسم هست که ممکنه با یه ضربه شدید بترکه و بمیرم در ضمن گفت درمانی هم ندارم.

یه لحظه بیهوش شدم امیدوار بودم واقعا بیهوش بشم اما روحم رو دیدم که از جسمم دور میشد...

مرگ اتفاقی به نظرم درد زیادی داره... 

قاتل شماره چهارده سوفی، علت قتل، وراجی.مقتول رابرت ! آلت قتاله!کیف...

Ep14

یه روز عصر بود توی سالن جلسه داشتیم من و هشت تا دیگه از همکارام ، گوشی تلفن رو برداشتم و به پاتریک زنگ زدم که خودش رو برای جلسه برسونه .پاتریک کار هاشو نصفه و نیمه روی میزش رها کرد و خودش رو رسوند توی جلسه .

مانیتور رو روشن کردم و رو به جمع گفتم همکارای عزیز به مانیتور نگاه کنید میخوام فیلم هایی رو ببینید که تا حالا کسی جز من ندیده. 

و فیلم ها رو نشون دادم با افتخار سینه امو صاف کردم و لبخند زدم...

پاتریک بود داشت با یکی دیگه از همکارا حرف میزد. دو دقیقه بعد پاتریک بود داشت با گوشیش ور میرفت و باز پاتریک... بله میخواستم تحقیرش کنم میخواستم رام بشه میخواستم مطیع باشه .پاتریک خیلی باهوش بود و رام نمیشد .لبخند زدم و دیگران با نگاه های تحقیر آمیز بهش نیشخند میزدن.لذت میبردم تفریح خوبی بود...به تمام حاضرین اتاق گفتم که یک سوم حقوقشون رو کسر میکنم چون همه مثل پاتریکن...

 و این تبدیل شد به آخرین تفریح تمام عمرم...

پاتریک بلند شد و مانیتور رو کوبید توی سرم خون از بین ابروهام سر میخورد و روی دندون هام میریخت ، شوری خون با تلخی کامم مخلوط شده بود .کسی دیگه لبخند نمیزد پرده سیاهی جلوی صورتم باز شد. صورتک های ترسناک اومدن و زیر بغلم رو گرفتن دلقک های کوتوله و سیاه... فکر کنم مرده بودم و راهی جهنم شدم...

قاتل شماره ۴۱: کارمندم :پاتریک ،  علت مرگ: تحقیر، آلت قتاله:مانیتور

Ep15

یه روز صبح وقتی بیدار شدم حس کردم چقدر عصبانیم بلند شدم و با همون حرص و عصبانیت صبحانه امو خوردم و لباس پوشیدم که از در برم بیرون که چشمم به گربه همسایه افتاد برنارد پیر زن همسایه عاشق برنارد بود و برنارد همیشه جلوی چشمش بود این موقع صبح نمیدونم چرا توی کوچه بود و چرا جلوی پای من سبز شد انقدر عصبانی بودم که یه لگد محکم حواله شکم گربه کردم و پرتش کردم تو پیاده رو خون از گوشه لب برنارد جاری شد عذاب وجدان گرفتم و رفتم جلوتر حالا علاوه بر عصبانیت غصه دار هم بودم که گربه بدبخت رو کشتم .خم شدم روی گربه که خونش برف ها رو سرخ کرده بود یه گربه راه راه حنایی بود با دندونای تیز به نظرم هفت هشت ساله میومد چاق با چشمای زرد که آدم وقتی نگاهش میکرد میترسید چشماش باز بود و زبونش آویزون دندونای نیشش دیده میشد مگه نمیگن گربه نه تا جون داره؟ از شانس من انگار جون این یکی تموم شده بود.نیم خیز شدم که بلند شم اما یهو یه درد شدیدی روی شونه ام حس کردم دستم رو گذاشتم روی شونه ام و چرخیدم به پشت سایه پیر زن که حالا به نظر میومد جوون تره و قد بلند تر افتاده بود روی صورتم موهای سفید و لختش ریخته بود دورش و یه لباس خواب بنفش پشمی پوشیده بود همین که برگشتم یه ضربه محکم خورد وسط پیشونیم. برنارد رو دیدم که داره روی برفا قدم میزنه و خیلی خرامان راه میره زمین پر از شکوفه و علف بود نور تیز خورشید میخورد به صورتم پیشونیم درد نمیکرد پیر زن هم نبود .بلند شدم و خاک روی لباسم رو تکوندم و یه نگاه به اطراف کردم جنازه برنارد روی زمین بود و روی برفا یه مرد قد بلند با کت و شلوار رسمی به صورت افتاده بود و خون قطره قطره از پیشونیش میچکید.پیر زن با عصا بالای سرش ایستاده بود. رفتم سمتش و خودم رو دیدم. من باز هم به قتل رسیدم این بار توسط یه پیر زن.
قاتل شماره ۱۵: پیر زن همسایه :علت مرگ :کشتن برنارد آلت قتاله : عصا!
#EP16

توی مترو وایساده بودم در حالی که جا برای ایستادن نبود یه خانم با یه چمدون بزرگ اومد داخل و صاف ایستاد روبروی من و چمدون رو هم گذاشت پشت سرش نمیدونستم باید به کجا نگاه کنم؟ حتی جا نبود دستهامو بیارم بیرون و گوشی موبایلم رو دست بگیرم زن یه تاپ یقه باز قرمز پوشیده بود و موهای فرفریش رو ریخته بود روی شونه هاش ایستگاه بعدی ادم های بیشتری سوار شدن دلم میخواست بهش بگم چمدون رو بزار بینمون اما انقدر که جا نبود هیچ حرکتی نمیتونست بکنه چشمهامو بستم و سعی کردم بهش نگاه نکنم قطار ترمز کرد و با یه موج رفتیم به راست. زن شروع کرد به غر زدن یک ریز غر میزد ،سه تا ایستگاه رو با صدای غرغرهاش تحمل کردم دلم میخواس بهش بگم خب خانم تو که ناراحتی با تاکسی رفت و آمد کن چمدونتم که قد دو نفر جا گرفته! چشمهامو باز کردم و با خشم زل زدم بهش .اونم یه نگاه سرد بهم انداخت بی اختیار چشمم رفت روی یقه اش! سرش رو بالا آورد و یه دونه محکم کوبید توی صورتم.هاج و واج نگاهش میکردم.همچنان غر میزد من که حالا سیلی هم خورده بودم عصبانی شدم و بهش گفتم که خفه شه. 
حسابی عصبانیش کرده بودم از تکرار حرفاش خسته شده بودم و اونم نسبت به بی ادبی من واکنش نشون داد دلم براش میسوخت خیلی سخت خودش رو بین جمعیت جا کرده بود و هر کسی میخواست سوار یا پیاده شه به خودش و چمدونش ضربه میزد از طرفی وقتی چشمامو باز میکردم ناخودآگاه چشام میلغزید و میرفت تو یقه اش. کلافه شده بودم و آرزوی مرگ میکردم نمیدونم چرا وقتی آرزو میکنی بلایی سرت بیاد در جا همه بلاها سرت نازل میشه؟ اما هر چقدر چیزای خوب بخوای هیچی نمیشه !مسافر پشت سری داشت پیاده میشد هلم داد و یهو افتادم تو بغل بانوی غرغرو. ناخودآگاه مثل سوسکی که تو یقه اش باشم، پرتم کرد سرم خورد به میله وسط قطار یه گرمای مطبوع از کمرم جاری شد چشمای غرغرو درشت شدن زل زده بودم به یقه اش اما انگار خیلی بد نبود صدای جیغ میومد اما غرغرو نبود چشمام سنگین شدن پلکامو بستم سکوت محض همه جا رو پر کرده بود همه آدما رفته بودن من بودم و یه دنیای خالی...خوابیدم!
اما خب دروغ چرا نخوابیدم! باز هم به قتل رسیدم این بار توسط غرغرو!
قاتل شماره ۱۶:غرغرو علت مرگ:زل زدن به یقه آلت قتاله :مترو 
#EP17